Aan de touwtjes trekken en weer op gaan

Net als een houten harlekijn, zo een oude met touwtjes, zo voelde ik me de laatste jaren in mijn werk.

Overwerkt en evengoed doorgaan met dienstbaarheid, dat gaf me dat gevoel.

Bij zo een pop trek je de touwtjes naar beneden en dan gaat de mond in een lachebekje.

En zo doe je dat om te overleven.

Dienstbaar aan medewerkers en zakelijke contacten. Vrienden en familie lieten me al met rust en gaven me ruimte ondanks dat ze graag leuke dingen samen met me wilden doen. Wellicht is het een beetje zoals een topsporter die stopt na de piek bereikt te hebben. Uitgeput. Dit is natuurlijk niet de bedoeling, ik ben helaas vast niet de enige die dat mee heeft gemaakt of er nog midden in zit. Alle ballen verzamelen en jongleren, in evenwicht, in je kracht staan, energiek, moedig, nuchter en nederig blijven.

Dat leerde ik door yoga en paardrijden, the next level van een computerspelletje, daar ben ik nu. Laat de bellen maar rinkelen! Net als bij een flipperkast heb ik nu een vrij spel! We hebben tijd en dat voelt luxe. We leren te mediteren op de opleiding, luisteren, stil zijn en horen. Wat hoor je nog als alles stil is?

Bijzonder om te ervaren dat nu ineens de hele wereld stil ligt. Waar het eindigt mag Joost weten, voor nu is het overleven voor de meesten. Wat ik wel weet is dat angst niet helpt in onzekere tijden.

Het kan je overkomen en dat is verre van grappig. Er zijn veel hulpverleners in Nederland die je kunnen uitleggen hoe daar mee om te gaan en er is tijd genoeg om te leren. Nu er nog niet gereisd kan worden geven Jim en ik ook online meditatie, en yoga. Dat zijn onze remedies. Voel je vrij om je aan te melden: info@bronvoorrustengeluk.nl

De paarden merken er niets van, die kijken op, briesen en grazen weer verder. Dat heeft ook zijn grenzen want wat als het eten opraakt, dan breken ze uit naar een volgend weiland. Primaire behoeften, primaire emoties. Zelf hebben we een groentetuin aangelegd met wat ons de komende zomer wel in leven kan houden.

Hierbij een link naar simpel eigen groente kweken.

Het gevoel in de asana

Leren om meer van mijn lichaam te gebruiken, te voelen, te weten wat er allemaal kan bewegen en of de gedachte eerst komt en dan de beweging of andersom.

In alles in yoga ervaar ik nieuwe onontdekte informatie en gebruik het in het dagelijks leven en bij paardrijden.

Ruimte geven

Ruimte geven leer ik bij paardrijden en yoga op fysieke wijze, het paard de ruimte geven om te kunnen ademen en vrij te bewegen. In yoga houdingen geef ik door ademtechniek mijn lichaam de ruimte om vrij te kunnen bewegen.

In het dagelijks leven oefen ik dat met ruimte geven aan mijn gedachten.

Zijn mijn gedachten zo dat ze grenzen stellen aan mij of de ander en zijn dat gezonde grenzen?

Gedachten kunnen je ziek maken en beter laten worden.

Met affirmatie en manifesteren kun je veel bereiken. 

Nu ik dit al jaren beoefen begin ik in te zien dat het ook al dan niet bewust negatieve invloed kan hebben.

Veel mensen willen iets van een ander.

Het paard trekt aan de teugels als de ruiter ze te strak heeft , het lichaam doet pijn als het skelet verkeerd staat en de spieren bekneld raken.

Met gedachten is dat ook zo, zijn die vrij van oordeel of beperkend? Hoe meer je iets van iemand verwacht hoe meer dat druk en spanning geeft in de ruimte die er tussen jullie is. Is die ruimte vrij zoals het Rode Kruis in de oorlog, dan is daar in ieder geval vrede. Ik merk dat bij mezelf, het is een natuurlijke weerstand van niet tot iets gedwongen willen worden.

Veel van dit is oud zeer, zelfs collectief.

Het is zichtbaar ook, kijk maar eens naar mensen en paarden die onder druk presteren of mensen die bezield bezig zijn en paarden die bewegingsvrijheid hebben en contact met een bezielde ruiter. Als ik het durf zal ik het van mezelf laten zien. Ik film nu vanaf het begin van deze nieuwe weg mijn bewegingen met yoga en de paarden, zodat het zichtbaar wordt wat ik omschrijf in woorden.

Less is more

De zwaarte gaat van mijn schouders af, door dagelijks yoga te beoefenen.

Waar ik vorig jaar nog ervaarde dat ik de wereld op mijn schouder droeg, lijkt het nu dat de wereld leert zichzelf te dragen. Vanwege het virus is iedereen ineens anders, veel vriendendiensten en aardigheid komt nu op de voorgrond. Heerlijk ,dat is dan het goede nieuws❤️.

NU:

In het dagelijks leven geef ik de ruimte de ruimte en hou het leeg zodat er rust komt, het water stil wordt en via de natuurwetten in beweging komt, of niet.

Ik zet mijZELF even aan de zijkant en aanschouw wat is.

Alleen als het nodig is voor mijn algehele gezondheid, die in verbinding staat met de wereld om mij heen, geef ik mijn grens aan. Dat is alles.

Lieve mensen, tot de volgende!

Jim, Claudia en de roedel van de berg.